Goodbye, Dragon Inn不散 (2003, Tsai Ming-liang 蔡明亮, 82 min) การฉายหนังครั้งสุดท้ายก่อนที่โรงหนังเก่าจะปิดไปตลอดกาล ชายหนุ่มญี่ปุ่นวิ่งฝ่าฝนเข้ามาในโรงเพื่อหาที่กำบัง โรงหนังดูว่างเปล่า ไร้สิ่งมีชีวิต หากแต่ยังมีบางสิ่งสถิตอยู่นอกเหนือไปจากผู้ชมจำนวนหยิบมือ วันแล้ววันเล่า หญิงสาวพิการพนักงานขายตั๋วกับชายหนุ่มพนักงานฉายหนังไม่เคยได้พบกัน แม้ว่าพวกเขาจะทำงานอยู่ที่โรงหนังเดียวกัน คืนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ หญิงสาวผู้น่ารักอยากจะแบ่งเค้กลูกท้อมงคลให้กับชายหนุ่มผู้หล่อเหลา แต่เมื่อเธอไปถึงห้องฉาย เขาไม่อยู่ที่นั่น เธอจะไม่กลับจนกว่าจะได้มองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ในโรงหนังเก่าที่มีทางเดินราวกับเขาวงกต เธอตามหาเขา จอขนาดมหึมากำลังเปล่งแสงด้วย &ldquo;Dragon Inn&rdquo; หนังแอ๊คชั่นท่องยุทธจักรยอดฮิตเมื่อสามสิบหกปีก่อน หนุ่มญี่ปุ่นสังเกตเห็นชายสองคนที่ละม้ายคล้ายนักแสดงบนจอเงิน แก่ตัวลงแล้ว นั่งอยู่ในความมืดและโรงที่ว่างเปล่า จ้องมองดูตนเองบนจอ อาลัยอาวรณ์และหวนรำลึก&nbsp; คนเหล่านี้มีอยู่จริงหรือเปล่า หรือเป็นเพียงวิญญาณที่ไม่ยอมออกไปไหน The last projection before an old movie theater shuts its doors forever. A young Japanese man runs into the theater for refuge from the pouring rain. The theater appears empty, void of life, yet there are other presences than just the few spectators&hellip; The crippled female ticket clerk and the young projectionist have never been able to meet, even though they both work in the same theater, day after day. Since tonight is her last chance, &nbsp;the pretty clerk wants to share her peach-shaped fortune cake with the handsome projectionist. But when she stops by the projection room, he is still not there. She refuses to leave the theater without one last look at him. She searches for him through the labyrinth-like passageways of the old movie house... The gigantic screen glows with DRAGON INN, a hit swordplay movie 36 years ago. The Japanese guy notices a couple men who look very much like the actors on screen. Older now, sitting in the dark and empty theater. Watching their own movie, reminiscing, mourning... &nbsp; Are these persons real? Or are they spirits who refuse to leave? 傾盆大雨之夜，日本青年村恭伸闖進福和戲院。老戲院的最後一晚，放映著曾經紅極一時的《龍門客棧》，然而好景不再，偌大的影院再裝不滿人，今晚來的這些，恐怕也不是人&hellip;&hellip;。潮濕的長廊與樓梯、始終無人的放映室、灰暗的戲院角落，迴盪著雨聲、腳步聲、呼吸聲，宛如一座迷宮，甚或鬼域。劇終燈亮，人去樓空，終究什麼留了下來？ 電影院的空間是巨大的身體，召喚孤獨的黑影，他們揣著心事而來，親密又疏離。毫無生氣的戲院滲著水，時間的流逝被具象化，滴答聲是告別的倒數，美好時光在膠卷快速轉動間漸漸消逝。神秘古怪的人們選擇在下雨的日子告別，身影卻在片尾歌曲〈留戀〉結束後，依舊流連忘返。